In één van de arme wijken van Peru (een land waar niet veel rijke wijken zijn) staat een weeshuis voor gehandicapte kinderen. Deze kinderen zijn vaak door hun ouders naar het weeshuis gebracht. De ouders, arme boeren, zijn niet in staat om voor deze kinderen te zorgen. De waarheid is dat ze er vaak ook geen zin in hebben. Het weeshuis heeft een klein speeltuintje naast de woongebouwen staan. Het verplegend personeel heeft weinig tot geen tijd om met de kinderen te spelen. De kinderen brengen de meeste tijd door op de slaap/woonzaal, het merendeel in hun bed of box.

Toen ik tijdens mijn bezoek aan Peru een kijkje nam in het weeshuis met de andere studenten Spaans, gingen we met de kinderen spelen. Dit buitenlandse bezoek waren de kinderen gewend en vanaf het moment dat je het weeshuis inging gingen de armen van de kinderen omhoog. Ze wilden opgepakt worden want ze wisten het al; we gaan naar de speeltuin.