Wie? Zul je misschien denken. Ruth Brown was een belangrijke stem in de blues. Geen gelikte, gladde stem. Geen mooi koppie voor bij een lief liefdesliedje. No Sir.Ruth Brown was schreeuwen, ze was Ain't Nobody's Business, ze was Ham, Bacon and Evrythin' Shakin'.
Church on Sunday, All Day Love on Monday.
De Telegraaf schrijft:
Enkele van de bekendste nummers van Brown, die als bijnamen Miss Rhythm en Miss Survivor had, zijn Teardrops in My Eyes en (Mama) He Treats Your Daughter Mean.
"Je hoort haar invloed bij bijna iedereen terug, van Little Richard tot Etta (James), Aretha (Franklin), en Janis (Joplin) tot diva's van nu, zoals als Christina Aguilera", aldus Bonnie Raitt.
In 1949 had Brown in de VS haar eerste grote hit, met de ballad So Long, waarmee ze in een klap een ster werd. Tientallen hits op het Atlantic-label, in de jaren '50 wel "the house that Ruth built" genoemd volgden. Toen de populariteit van de rhythm-and-blues aan het eind van de jaren '50 afnam zag ze zich gedwongen op andere manieren aan de kost te komen. Ze werkte als huishoudelijke hulp, chauffeur van een schoolbus en onderwijzeres, tot haar carrière halverwege de jaren '70 weer opbloeide. Ze legde zich toen toe op blues en jazz en ging ook acteren. Ze kreeg een Tony Award voor haar rol in de Broadway-revue Black and Blue en speelde in 1988 de rol van diskjockey in de film Hairspray van John Waters. Een jaar later kreeg ze een Grammy in de categorie vocale jazz, voor haar album Blues on Broadway. In 1993 werd ze opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten