Vanavond liep ik door de hoofdstraat van Apeldoorn. Ik was op weg naar de boekenwinkel omdat een mevrouw op mijn antwoordapparaat had ingesproken dat mijn bestelling binnen was. Het regende, maar dat maakte voor het publiek niet uit; het was druk. Naast mij liep een mevrouw met een fiets. In haar linkerhand had ze een volle Albert Heijn tas en rechts hield ze haar fiets in bedwang. Achterop de fiets zat een meisje van een jaar of acht. Het meisje was wat aan de... ehm... gewichtige kant. Een ongeluk in wording.En ja hoor, de fiets gleed weg uit de grip van moeders. Omdat ik dit al aan zag komen deed ik een sprong voorwaarts. De dochter achterop gilde hard toen ze de fiets weg voelde glippen en het asfalt op zich af zag komen. Betonnen rendez-vous.
Maar ik was op tijd. Met een spectaculaire to-the-rescue trok ik de fiets omhoog en bracht zo de moeder, de dochter en de boodschappen weer in veiligheid. Dames en heren, het was stil op straat. Iedereen keek. En in de zwijgende, drukke hoofdstraat, waar ik met een fiets in mijn handen naar de starende menigte keek, zei ik de volgende woorden:
"Mevrouw, of u heeft teveel boodschappen gedaan óf uw kind moet op dieet."
Moeder keek mij geschokt aan. Omstanders keken mij geschokt aan. Dochter keek mij geschokt aan.
En ik trok de fiets nog wat meer omhoog, zorgde ervoor dat de moeder weer controle had over de situatie en liep snel door. Naar de boekenwinkel. Omdat een mevrouw op mijn antwoordapparaat had ingesproken dat mijn bestelling binnen was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten