Dilemma

Okay, nu heb ik een dilemma.

Het is als volgt, de laatste tijd ben ik erg moe. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met het vermoeiende kamp in Ameland, gevolgd door een vakantie waarin ik óf de hond 's ochtends vroeg uit moest laten óf dat er bouwvakkers voor mijn deur stonden om half acht in de ochtend.

In ieder geval, veel geslapen heb ik niet en daarom grijp ik nu elke kans om te slapen met beide handen aan. Vandaag is het woensdag en heb ik een vrije dag. Ik hoorde de bouwvakkers om stipt half acht weer beginnen met boren en schuren, maar gelukkig voor mij begonnen ze een paar woningen verderop. Ik draaide me nog maar eens om in bed.

Vandaag, nam ik mij voor, wordt een luie dag.

En zo is het ook gebeurd ('en aldus geschiedde', hoorde ik Adriaan van Dis gisteren zeggen bij 'Dit Was Het Nieuws' is een nepdeftige uitdrukking die niet gebruikt zou mogen worden).

Dus heb ik heel langzaam ontbeten met geroosterd brood en een of andere champignonworst.
Worst die klinkt als een jaren 70 Kung Fu held.
Shii Take.
In ieder geval, worst zonder vlees.

Voor de smaak deed ik er een beetje curry op. Daarna nam ik nog twee koppen koffie (dark roast, beetje suiker en gewone melk, geen room) en keek ik de laatste twee afleveringen van de serie Heroes, razend populair in de VS, dus binnenkort vast wel op de Nederlandse tv. Het waren de laatste twee afleveringen, dus de seizoensfinale. Dat betekent cliffhangers, die dood, die levend en heel spannend enzo.

Nu komt het dilemma. Er werd aangebeld. Ondertussen was het middag en zat ik nog in mijn boxershort op de bank met een kop koffie (dark roast, beetje suiker, gewone melk, geen room).

Ik had geen zin om de deur open te doen.

Deur open = ramen open, bouwvakkers die schuren, boren en verven, kat in de stress, kat in de badkamer, Frank die zich gedwongen voelt het huis op te ruimen, Heroes uitzetten (jammer, want spannend, want seizoensfinale, dat betekent cliffhangers, die dood, die levend, heel spannend enzo).

Ik dacht: Fuck It.
Ik doe die deur niet open.

En Aldus Geschiedde (sorry, Adriaantje).

Nu zijn er toch bouwvakkers aan mijn voordeur bezig. Op een trappetje. En boven mijn voordeur zit een mooi, rechthoekig stuk raam. Een raam waarmee je mijn gang ziet en een stuk van de woonkamer. De woonkamer. Waar ik zit. In mijn boxershort. Ik, die er niet ben.

En terwijl ik dit typ, staan ze weer te op de deur te kloppen.

Waar Ben Ik Weer In Verzeild Geraakt?