There Is A Silence Where No Sound May Be

Toen ik vlak voor de zomervakantie mijn examen Engels deed in Utrecht (het vijfde, laatste onderdeel: Speaking) vroeg de examinator mij what my thoughts were about deep space exploration. Omdat ik het mij niet kon veroorloven om lang over een antwoord na te denken, begon ik een uiteenzetting over hoe seventy percent of the earths surface is covered with water and that large parts of the oceans are currently unexplored. So. Let us start looking into our own backyard before we start looking up and beyond. Niet dat mijn antwoord zo verschrikkelijk belangrijk was voor het examen. Als ik het maar grammaticaal correct en vloeiend over de tafel liet stromen. Ik heb het hier nu over omdat ik sinds gisteren veel heb nagedacht over mijn fascinatie met dat diepe, donkere water. Ik schreef er gisteren al een kort stukje over, wat niet echt recht deed aan hoe ik daadwerkelijk denk over diepe oceanen en diens bewoners. Ik hou van zwemmen. Doe het te weinig, maar als ik het doe, dan altijd onder water. En dat is best vreemd. Ik zwem altijd ónder water, zelden steek ik uit het water (natuurlijk wel om adem te halen). Ik vind het boeiend dat de oceanen er soms zo stil uitzien, alsof er een blauwe spiegel op de aarde is gelegd. De Portugese ontdekkingsreiziger Ferdinand Magellaan gaf de Stille Oceaan om die reden zijn naam. Maar onder de oppervlakte beweegt en leeft er van alles. En het is er zo stil (al verplaatst geluid er vijf keer sneller dan in de lucht). Aan het einde van de film The Piano zegt Ada (die bijna de hele film in gebarentaal spreekt omdat ze 'praat' via haar piano): "At night. I think of my piano in its ocean grave, and sometimes of myself floating above it. Down there everything is so still and silent that it lulls me to sleep. It is a weird lullaby and so it is; it is mine." Ze gaat verder met een citaat van de Engelse dichter Thomas Hood: "There is a silence where hath been no sound. There is a silence where no sound may be. In the cold grave, under the deep, deep sea." Schitterend. En herkenbaar. Er is een stilte in het water dat goed aanvoelt. Vertrouwd. Misschien omdat we ooit tot leven zijn gewekt in een donkere plaats, waar we dreven, tot stilte en water plaats maakten voor licht en geluid. [gepaste, poëtische stilte] Ga ik nu even afwassen. En wie weet steek ik mijn hoofd nog wel even onder de kraan en kir ik wat als een dolfijn. En dan maar hopen dat er iemand aanbelt want dan mag ik naar het krankzinnigengesticht waar je je kauwgum deelt met doofstomme Indianen en naakt door de gangen rent terwijl je sonnetten van Keats schreeuwt en om de twee meter aan je okselhaar trekt. 'I am in that temper that if I were under water I would scarcely kick to come to the top!' *trek-trek*