The Unshakable Conviction Of A Harp Playing Bald Japanese Arthouseshit Dude/Monk/Soldier



Ja, Trouwe Lezer. Schuif gezellig aan, laat je speelgoed staan. Het is weer eens De Hoogste Tijd voor: een stukje over een film. *nee! - argh! - wegrennende lezers - stats droppin' like they hot - kat en hond - hel op aarde* Toch. Het gaat gebeuren. Want ik ben weer eens officieel onder de indruk. En iedereen die hier vaker leest weet dat ik een voorkeur heb voor vage Aziatische arthouse-shit. En ja hoor, we hebben weer een mooie binnengehaald. Ik zeg; Japans. Zwart-wit. 1956. En het speelt zich dan ook nog eens af in oorlogstijd, in Birma. Alsof je de vage Aziatische arthouse-shit loterij wint! De film heet Biruma No Tategoto en ik moet je eerlijk bekennen; het leek me eigenlijk niks. Ik had de film in een frankzinnige manie van vageaziatischearthouseshitness binnengetrokken en kon daarna niets anders dan af en toe een schichtige blik werpen op het computermapje met de naam BNT. Deed er maanden niets mee. Tot eergisteren. Toen dacht ik; nou, kom maar op dan, met die boeddhistische prak. En wat denk je? Nah! Bleek het plots een hele mooie film te zijn. Het verhaal gaat over een groep soldaten die zich voornamelijk zingend door de jungle van Birma voortbeweegt. De aanvoerder is ooit muziekleraar geweest en heeft zijn mannen geleerd om in koor te zingen. Eén van de soldaten heeft geleerd om de harp te bespelen en hij (Mizushima) begeleidt de groep op het instrument. De groep wordt gevangen genomen door de Britten en in een kamp gestopt. Maar Mizushima krijgt nog een laatste missie; hij moet een andere groep in het nauw gedreven Japanners zover zien te krijgen dat ze zichzelf overgeven aan de Britten. Hierin faalt hij en de Britten zaaien dood en verderf. Mizushima weet te overleven en ziet zichzelf letterlijk omringd door lijken en zwaargewonden. Hij wordt, gewond en verward, gevonden door een boeddhistische monnik die hem meeneemt naar zijn woonplek. Mizushima steelt later de kleren van de monnik en tracht het gevangenkamp (en dus zijn groep) te bereiken. Maar onderweg wordt hij steeds weer geconfronteerd met de gruwelen van oorlog. Wat doet Mizushima? Gaat hij terug naar de groep soldaten (die we tijdens de film blijven volgen) of kiest hij voor het boeddhistische pad waar hij op terecht gekomen is? Naast dit mooie verhaal (oorspronkelijk een kinderboek!), heeft de film een verbazingwekkend sterke zwart-witfotografie en zijn de koorscènes, tja, roerend eigenlijk. Deed me denken aan Empire Of The Sun en ik kreeg het gevoel dat Spielberg voor het maken van die film eerst naar Biruma No Tategoto had gekeken. Ha! Spielie-spielie toch.



De trailer, die op het einde wat afbreuk doet aan de film.


De schitterende scène van Spielie-spielie.

3 opmerkingen: