Een Voorde In De Amer

De menselijke hersenen hebben (vanaf een afstand) eerder een ovale vorm dan een ronde. Dat neemt niet weg dat je er prima mee kunt dribbelen. En laat dat nu net hetgeen zijn wat iemand met mijn denkmacaroni aan het doen was toen ik vanmorgen wakker werd. Ik scharrelde het bed uit, verbaasde mezelf omdat ik mijn ochtendjas al aan had (?) en plofte neer op de bank. Niet plofte. Liet mezelf langzaam op de bank zakken. Wat aanvoelde als ploffen. Een kwartier later merkte ik dat er een kat uit honger aan mijn been stond te knagen. En wat een felle rode kleur had dat beest! Ik deed de kat in de wasmachine, draaide de knop op 'wolwas - niet kreuken' en gaf het espressoapparaat de opdracht wat bonen voor me te malen. Bad idea, want het malen ging verder nadat de machine gestopt was en de koffie smaakte me voor geen meter. Technisch gesproken smaakte me het voor zo'n drie centimeter en de rest bleef in de mok. Een half uur later schrok ik op de bank wakker van de wasmachine. Ik liet de kat uit het apparaat (mooi schoon en licht oranje) en ik maakte een broodje klaar, al had ik geen honger. Toen maakte ik een kruik, zette het op mijn hoofd en ging de laatste bladzijdes van het boek over Charles Dickens lezen in de hoop dat niemand door het woonkamerraam naar binnen zou kijken. Zo naar Amersfoort.