Not All Those Who Wander Are Lost

Gisteren schreven Ererel en ik ons uit bij de sportschool. We gaan over ongeveer een maandje verhuizen naar een andere gymzaal. Eentje waarbij de toestellen niet ruiken naar andermans achterhoofd. Waarbij we ons niet eerst door een bos van handschuddende, praatgrage Enten moeten zien te worstelen voordat we met goed fatsoen onze concentration curls kunnen doen. Het was eigenlijk ook wel leuk, zo'n volkse sportschool. Ons kent ons, dat idee. Maar verandering van spijs doet eten en nu gaan we voor een iets hippere, minder bicepsuele, sportschüle.

Vanmorgen werd ik wakker op de traditionele wijze. Ik kwam van heel diep en heel ver weg en was in de paar seconden na het ontwaken weer behoorlijk wezenloos. Ik ben zo iemand die pas vijf minuten na het wakker worden aanspreekbaar is. Voor die tijd ben ik nog op zoek naar mijn identiteit, zeg maar. En naar iets om aan te trekken, want in mijn blote billen langs het woonkamerraam lopen op zoek naar de badkamer is ongetwijfeld niet alleen voor mij onprettig. Toen ik een half uur en vier boterhammen later nog steeds niet volledig ontwaakt was dacht ik: het bos, snel, geen moment te verliezen! Ik sprong in de Jeep en scheurde boswaarts.

Tijdens de één uur durende boswandeling werd ik eindelijk wakker. De hersenactiviteit was van korte duur want naast mijn prosencephalon bevroor later ook de achterste helft van mijn brein. En kon ik niets anders dan ademhappen, nutteloos kreunen en aan de hand van andermans voetafdrukken mijn weg naar het parkeerterrein terugvinden. Eenmaal in de Jeep dacht ik: het zonnebankcentrum, snel, geen moment te verliezen! Ik trapte op het gas, werd aangedreven door vier wielen en een krankzinnige kou en scheurde zonnebankwaarts.

Ik was al een poos niet meer onder (tussen?) de zonnebank geweest. Dat merkte ik ook in het bos toen ik langs een familie liep en de kinderen begonnen te huilen. "Mama! Er zweeft een muts boven die jas!" De jongedame achter de balie van het zonnebankcentrum zag er best wel okay uit, goed afgebakken en strak in het pak. Ik zette mijn meest charmante gezicht op, maar hield geen rekening met doodgevroren gezichtsspieren. Na tien minuten hakkelen en gebaren begreep ze wat ik wilde en bracht ze mij naar kamer vier. Toen liep ze weer weg en had dus niet begrepen wat ik wilde. Afijn. Toen kleedde ik mezelf wel uit.

Toen na dertien minuten de lampen uitgingen dacht ik; Indonesisch eten, snel, geen moment te verliezen! Ik sprong in de auto en scheurde indonesischetenwaarts. Vijf minuten later reed ik weer terug naar het zonnebankcentrum, kleedde me weer aan en scheurde weer terug naar de tahu telor, tempehsaté en mild ei.

En toen, Trouwe Lezer, had ik geen zin meer om de foto's op welke wijze dan ook te bewerken. Dus hier zijn ze dan, volledig onbewerkt en in al hun grootte geüpload; de foto's.