Gesmolten Zilver

Het regent. Die twee woorden gevolgd door dat onherroepelijke leesteken (een punt) doen vermoeden dat ik een poëtisch stukje op het programma heb staan. Zo van: "Het regent. Mijn emoties trekken door me heen als de laatste restjes winterwind door de kier van een opengelaten deur." Maar niets is minder waar. Sterker nog, het enige dat door mij heen trekt zijn de laatste restjes Albert Heijn Biologische Pompoensoep. Niet echt whoep-die-fukking-doe, die soep, maar ik was lui en heb niets anders in huis. Had niets anders in huis. Wat ik wel heb, zijn een skin scorching verwarming en een goed boek. En laten we wel wezen; wat hebben we nog méér nodig op regenachtige vrijdagavonden? Precies. Niks. En ja, dat is een leugen.

Afijn. Het boek dus. Oh, wacht even! Ik wil ook even die hippe uitdrukking gebruiken! Je weet wel, een poosje geleden zei iedereen: "Dat meen je niet!" Nu is er een nieuwe. Ga ik gebruiken. *kuch* Afijn. Het boek dus. Ja mensen, ik lees weer ALS EEN MALLE. Dat ben ik hoor, lezend op de stoel, gezicht helemaal als een malle. Ik heb net twee boeken van Scott Lynch achter de kiezen. Hoogst vermakelijk, maar niet ieders pakkie an. Piraten, dirty rotten scoundrels, kisten met goud, dat soort. Maar hoogst vermakelijk en zodoende drukte ik er zo'n 1500 pagina's van achterover. Heerlijk.

Nu zit ik zo'n 70 pagina's diep in The Book Thief van Markus Zusak. Ben gisteren begonnen en ik vind het nu al een geslaagde bibliotheekkeuze. Het gaat over een meisje tijdens de Tweede Wereldoorlog en het is mooi en speels geschreven. Wacht even, dan haal ik er wat zinnen bij!

*bladert*

*neen - bladert ALS EEN MALLE*

"She was constantly arguing and complaining. There was no-one to really argue with, but Mama managed it expertly every chance she had. She could argue with the entire world in that kitchen, and almost every evening, she did."

Deze zijn nóg beter:

"He was always just there. Not noticeable. Not important or particularly valuable. The frustration of that appearance, as you can imagine, was its complete misleadance, let's say. There most definitely was value in him and it did not go unnoticed by Liesel Meminger. (The human child - so much cannier at times than the stupefyingly ponderous adult.) She saw it immediately. His manner. The quiet air around him. When he turned the light on in the small callous washroom that night, Liesel observed the strangeness of her foster father's eyes. They were made of kindness, and silver. Like soft silver, melting. Liesel, upon seeing those eyes, understood that Hans Hubermann was worth a lot."

Da's toch mooi. En ik heb nog veel meer van die bladzijdes te gaan. En da's nog mooier.