"Then we grow up and our hearts break into two."

En zo las ik vanavond het tweede boek van deze vakantie uit. De titel is 'Crooked Letter, Crooked Letter' en dat is een vreemde titel, maar als je erachter komt wat het betekent, is het eigenlijk een mooie. Het verhaal is geschreven door Tom Franklin en die kende ik niet, maar het was een zogenaamde 'Spotlight' op de Engelse afdeling van de Centrale Bibliotheek in Apeldoorn en het had een mooie kaft. Ook had het wat complimenten op de voorkant staan van David Wroblewski en dat is de schrijver van The Story Of Edgar Sawtelle (wat ik ook een mooi boek vond).

Ik deed er twee dagen over (één Crooked Letter per dag) en in die twee paasdagen zag ik ook nog kans om naar mijn ouders te joggen (!), waar ook mijn broer en zijn vriendin kwamen en waar mijn moeder voor mij eitjes bakte en ijsthee serveerde. Misschien niet helemaal kies om mijn moeder te vragen eieren voor mij te bakken. Maar ze moedert er denk ik graag op los als haar kinderen weer even thuis zijn. Bewijs daarvan vind je in de ijsklontjes en schijfjes citroen in de ijsthee. Niet dat ik graag bezig wilde zijn na de hardloopsessie. Ik deed schoenen en sokken uit, plofte neer in een ligstoel en zoog als een spons de zon binnen twee uur uit de lucht. En deed de schoenen weer aan, want er was ook nog zoiets als een terugweg.

Vandaag las ik ook het verhaal van Glasbakpoes (zoals het nieuwsbericht hem of haar noemde) en keek naar het bijbehorende plaatje. De ogen van die kat bevatten iets wat niet goed in woorden uit te drukken valt. Maar er is iets kapotgemaakt. En mijn hart buigt ervan. Dat had ik laatst ook, toen ik op mijn werk een foldertje aan het doorbladeren was. Er stond een plaatje in van een jongetje dat een geitje aait. Ik las de bijbehorende tekst wat ging over een speciale opvang voor kinderen uit moeilijke gezinnen. Je kan geld doneren aan die opvang en van die paar centen nemen ze die kinderen dan mee naar bijvoorbeeld een kinderboerderij. Iets wat de vaders en moeders eigenlijk zouden moeten doen. Toen vond ik de foto plots aandoenlijk, maar ook dat laat zich moeilijk in woorden beschrijven. Misschien is het omdat de jongen er niet zo slim uitziet (bijna beschaamd vanwege de aandacht van de fotograaf). Of omdat hij is gaan hurken zodat hij het geitje beter kan aaien. Mensen zijn niet alleen maar aardig voor dieren omdat het zo'n beestje een goed gevoel geeft. Ze voelen zich er zelf ook beter door. Net wat zo'n knulletje nodig heeft. Ik heb de foto in mijn iPhone gezet. Waarom weet ik niet precies.



Het melancholische en wrede verhaal van de twee jeugdvrienden van Tom Franklin, de blik van Glasbakpoes, het aaien door het jongetje uit het moeilijke gezin: het heeft allemaal iets met elkaar te maken. Maar ik ben geen schrijver (nog niet), dus ik laat de uitwerking aan jou over.

Moet wel de hele tijd aan dat citaat van Stephen King denken, uit die verhalenbundel die ik voor het eerst las in de trein op weg naar een net begonnen liefde. Die liefde ging weer voorbij, maar dat citaat is blijven hangen.

"Sometimes when you’re young, you have moments of such happiness, 
you think you’re living in someplace magical, like Atlantis must have been. 
Then we grow up and our hearts break into two."