De Barmhartige Vagina

Ik schrijf hier niet zoveel meer. De laatste tijd. Dat had ik al een beetje aangekondigd en ik weet nog steeds niet wat ik ermee moet. Het ligt stil in het water. Ik daarentegen niet. Neem nu vandaag. Ik was met een groep mensen in Het Kröller-Muller Museum om naar een expositie van Jan Fabre te kijken. Met titels als De Barmhartige Vagina. En tekeningen met urine waarop met potlood stond gekrabbeld: 'gepist na het klaarkomen'. Ja, Jan Fabre. Geen artiest naar mijn hart. Vincent van Gogh was wel weer mooi, al vond ik het een teleurstelling om in de museumwinkel een Van Gogh-speelgoedpop aan te treffen waarvan je het oortje dankzij klittenband eraf kon trekken. Dat je als kind zijn suïcidale depressies na kunt spelen in je slaapkamertje.

Natuurlijk wilde ik ook van alles kopen, maar ik hield mezelf tevreden met koffie (zwart) en een homp appelgebak. Toen ik later in de Beeldentuin door een fietsende suppoost op snode wijze werd aangekeken, wees ik naar de Marokkaan naast mij en zei ik: 'Hij is hier toch zeker de allochtoon.' Waar de allochtoon in kwestie gelukkig om kon lachen. Want die had ook net een homp appelgebak gehad en koffie (suiker, melk). En toen ik later (helemaal alleen, want de rest reed naar een barbecue in de andere richting) met de Jeep nog vier kilometer door een verlaten Park De Hoge Veluwe mocht rijden, was ik helemaal gelukkig. Met de ramen naar beneden en een tikkie harder dan toegestaan.

Oh ja.

En ik klom ook
nog in een kunstwerk.