Op Een Dag, Precies Tien Dagen Vóór Pinksteren

Het is Hemelvaartsdag en ik ren door het bos. Ik heb een olijfkleurige korte broek, een zwart shirt en mijn hardloopschoenen aan. Een tiental meter geleden ben ik opeens in het ritme gekomen en ik weet dat het nu lastiger is om te stoppen met rennen dan om door te gaan. Dus ga ik door, maar ondertussen houd ik het bos goed in de gaten. Ik ken dit bos niet zo. En het is er uitgestorven. Wat vreemd is, want bij de ingang van het bos werd een kinderzeepkistenrace gehouden en het was er enorm druk. Ik heb er even rondgekeken, maar voelde me er zonder kind of zeepkist niet helemaal op mijn plaats. Ik ren al zo'n twintig minuten in het (lekker ruikende) bos en tot nu toe ben ik alleen een wielrenner tegengekomen die zijn uiterste best deed mij te negeren. Heb ik altijd raar volk gevonden. Wielrenners. Tsk. Daar heb ik geen wiel voor nodig, om te rennen.

Bij de ingang van het bos stond een bord waarbij ik gestopt ben om het te lezen. Er stond op dat er edelherten leven in het bos. En zwijnen, adders en bijzondere paddenstoelen. Ik hoop dat ik iets tegenkom, dacht ik en denk het nog steeds want ik verplaats de sleutels in mijn broekzak zodat ze geen lawaai meer maken tijdens het rennen. Alsof een wild dier niet opgeschrikt wordt door mijn gestamp op de aarde.

Ik heb eigenlijk geen idee waar ik ren, dus blijf ik stilstaan. Welke kant moet ik op? Hardlopen is leuk, maar niet als je het drie uur moet doen omdat je een verkeerd pad bij een kruising hebt gekozen. Dan hoor ik de stem van de vrouw die de zeepkistenrace presenteert. Haar stem komt uit het oosten en die kant moet ik op (al rende ik dus verkeerd, richting het westen).

Hemelvaartsdag. Ik heb het de kinderen op school uitgelegd, zodat ze weten waarom ze die dag vrij zijn. Een Turkse jongen wist het later terug te vertellen met de opmerking dat 'het de dag is dat Jezus naar de hemel zweefde.' Jezus die naar de hemel zweefde. Het heeft een hoog schoolmusicalgehalte. Met uit goudfolie geknipte sterren en een figurant die aan touwen de lucht in wordt getrokken. De eigenlijke gebeurtenis heeft wel een van mijn favoriete zinnetjes uit de bijbel opgeleverd. 'En zie, ik ben met u, al de dagen, tot aan de voleinding der wereld.' Dat is pas een exit-tekst, ik ben er jaloers op.

Dan sta ik binnen een seconde stil. Op het pad voor me ligt een dikke slang. Het is een giftige adder. Het beest ligt op een meter afstand van mijn voeten roerloos in de zon. 'Ik hoop dat ik iets tegenkom.' Nou jongen, je wens is uitgekomen, denk ik. De tong van de adder glipt continu naar buiten. Het proeft de lucht en rolt zich dan op. Het voelt zich bedreigd. Great. Van de grond pak ik een klein takje en gooi het met een boogje naar de adder. Het landt precies op zijn kop. Het beest rolt zich eerst strak op en glijdt dan richting een struik. Het is dik, bruin, anderhalve meter lang en weg voor ik het weet.

Ik begin weer te rennen en heb plotseling energie voor tien. Dan denk ik aan een bijbeltekst uit Marcus, met woorden die Jezus sprak voor hij aan zijn hemelvaart begon. "In mijn naam zullen zij demonen uitwerpen, in nieuwe talen spreken, slangen zullen ze optillen en zelfs als ze iets dodelijks drinken, zal het hen niet schaden." Maar ja, ik ben geen christen. Nu niet en nooit niet. En ik heb geen slang opgetild. Ik heb een takje op zijn kop gegooid. Maar toch. Dat op Hemelvaartsdag.

Eenmaal thuis plof ik neer op de bank en kijk ik de Australische film Samson and Delilah. Waarvan alleen de titel bijbels is. Maar de film vind ik heel mooi. En er wordt nauwelijks een woord in gesproken. Een aanrader als je daarvan houdt. Nog een week of vier, vijf. Dan zit ik zelf Down Under. Morgen eerst maar eens naar Vlieland.