Who Is He And What Is He To You

Zondagochtend en ik ben nog even gevrijwaard van sportactiviteiten ("Can't bend the hand, son." - werd er ge-sms't) en ik ben ook nog even gevrijwaard van een ontbijt want ik heb net mijn twee peerdepillen geslikt (antibiotica) en mag nog niet eten. Na het zien van de documentaire 'Fat, Sick And Nearly Dead' heb ik een sapcentrifuge gekocht en sindsdien ontsap ik alles wat er zich in mijn keuken bevindt. Komkommers, tomaten, gember, bleekselderij, appels, citroenen, oude theedoeken, boeddhabeelden, you name it. Ik drink trouwens wel koffie terwijl ik wacht tot ik iets mag eten, want daggummit (met dank aan Bill Withers); I iz needin' coffee. Misschien is dit wel het juiste moment om die foto te laten zien die ik vanmorgen kreeg via de mail.

Deze foto kreeg ik van Sung-Jin, de Koreaanse jongen die je aan het uiteinde van de tafel ziet zitten. Een hele vriendelijke jongen, die zich heel bescheiden opstelde ("Frank, may I ask you a question? Is the German language the same as the Dutch language?"). We zitten hier te eten aan de Timorzee, een vertakking van de Indische Oceaan, in het plaatsje Darwin, één van de noordelijkste puntjes van Australië. In de verte zie je de lichtpuntjes van de boten en vanwaar wij zaten te eten (een restaurant op palen) zag je reusachtige vissen in de oceaan zwemmen en soms zelfs groepen dolfijnen!

Tegenover mij zit Scott uit Nieuw-Zeeland met wie ik dezelfde avond een taxi nam naar het vliegveld. Ten tijde van de foto moest hij nog douchen (wat hij later op het vliegveld deed), maar dat had ik al gedaan door sneaky met twee jongens mee een hostel in te lopen, daar te douchen via een kamer vol reizigers en vervolgens schoon en met frisse kleding het hostel weer te verlaten.

Verder op de foto de Nederlandse Lobke, de Duitse Stephan (er was nog een Duitse Stephan die de foto nam) en de Zwitserse Lisa. En Sung-Jin natuurlijk, die mij om onverklaarbare reden 'Frank Sam-chon' noemde (Oom Frank), een teken van respect dat alleen mij ten deel viel. Dit overkwam mij in India ook. Ach, ja. *kuch* En het valt me ook op dat ik de enige ben die zijn bord alweer leeg heeft. Misschien is dat de verklaring voor mijn chagrijnige gezichtsuitdrukking. Of misschien wilde ik de stoere look eens uitproberen.

Hoe dan ook. Inmiddels mag ik beginnen aan mijn ontbijt. Dag.