Nine Franks Happenings

Gamma House Paint Frank

New House Frank

3D Frank

Solliciterende Frank

New Job Toasting Frank

Jogging In The Sun Frank

Boomklimmende Schoolkamp Frank

Swimming Frank

Wheelchairing Frank

Christopher Walkin'

"Don't let yourself get attached to anything you are not willing to walk out on in 30 seconds flat if you feel the heat around the corner." Zoek daar verder maar niets achter. Het is alleen erg heet hierbinnen (26,5 volgens Honeywell - en haar spreek ik nooit tegen). En het citaat komt uit de film Heat. Heet, Heat, die shit. Hoewel, je kan er misschien iets achter zoeken. To Walk Out On. Ik ga morgen namelijk naar een andere woning kijken. En ik moet woensdag een uur in de tandartsstoel liggen. En bij dat laatste zou ik maar wat graag on outwalken. Hoe dan ook. Ik ben in gedachten de woning al aan het inrichten. En ben in dezelfde gedachten nu al blut.

En ik kocht een Rieten Hoed. Omdat ik binnenkort vier uur lang in een boot op het water ga varen. En omdat zonder hoofdbedekking mijn hoofdhuid waarschijnlijk wegbrandt tot op het bot. Wat wellicht geen verbetering zal zijn.

Vonk Lollig

Met groep 7/8 naar de waterzuiveringsinstallatie. Waar Oranje Man (vooraan) een luik opendeed en ik maandverband voorbij zag komen. "Dit is de verse opbrengst van Harderwijk 's ochtends", zei de man en de meester slikte stilletjes wat gal weg. En 't stonk. 

Deze foto liet ik laatst aan iemand zien. "Ik zie je ondergoed", zei diegene. "Je ijlt", loog ik. Dat frommeltje zwart-paars linksboven het tijdschrift? Goed voor onder. 

Openbaar Vervoer Man doet een gastles in de klas. En vertelt mij "dat het fijn is dat er nog een krijtbord in de klas is." En negeert het duizenden euro's kostende touchscreenbord. Maar eerlijk is eerlijk, een krijtbord is onontbeerlijk. Dat is dus het tegenovergestelde van ontbeerlijk, he? En dat is weer het tegenovergestelde van beerlijk. En dat is een dood zoogdier dat je in het bos kunt tegenkomen. 

Mijn huidige iPhone-achtergrondje. 

Mijn favoriete tekst uit The Exorcist. Want dat was eerst een boek, toen een film. Voor de leeslozen onder ons. Er hoort nog meer Favoriete Tekst bij, maar hee, zo'n iPhone-cameraatje kan niet alles op de plaat zetten. Waarom favoriet? Het sluit aan bij Een Filosofietje van me. 

"Vernuftig." Love it. 

Dit is mijn nichtje. Ze duwt een glas in haar gezicht. Misschien heeft ze ooit eens in een film gezien dat als je dan het glas tegen een muur drukt, je de buren kunt horen. Maar haar uitwerking is niet feilloos. Nu kan ze slechts de buren ruiken. 

Het kan dus weer. (Angie?) Zie overigens op deze onscherpe foto ook de pleisters. Ik had vroeger trouwens een aardrijkskundelerares die Pliester heette. Pliester. En als ze dan de telefoon opnam, dachten mensen dat ze een boerin was die eigenlijk Pleister heette. Vonk lollig. 

Formerly known as French Guinea (Guinée française)

Mijn Afrikaanse bovenbuurman woont niet meer boven mij. Hoewel. Ik heb het vermoeden dat hij dat huurtechnisch gezien nog wel doet. Ik heb het vermoeden dat hij de woning illegaal verhuurt aan een andere Afrikaanse man. In ieder geval, het is niet zo'n ramp. De nieuwe buurman, ook uit het West-Afrikaanse Guinee, ontvangt in het weekend zijn kinderen. En dat doet hij best leuk. Het is hier vrij gehorig, dus ik hoor de kinderen boven mij hard rennen en, kwestie van tijd, hard vallen. Dan hoor ik hoe de bovenbuurman aan komt rennen en het flink op een troosten zet. Hij speelt ook veel met de kinderen. Terwijl ik dit neertik staan ze buiten met z'n drieën een bal over te gooien. Dat deden ze ook al toen ik met de auto aan kwam rijden, na een uurtje gesport te hebben. De kinderen zijn heel nieuwsgierig, stellen de hele tijd vragen vol verwondering en zetten het af en toe op flink op een brullen. West-Afrikaans brullen, hè? Da's andere koek. Da's Lion King-style. Maar ik vind het niet zo erg. Minder leuk is dat hij z'n sigaretten uit het keukenraam gooit, in de "tuin" die grenst aan mijn keuken. Op zich boeit dat me ook niet zo, tenzij de sigaret niet uit is en de rook zich via mijn openstaande keukenraam ophoopt in mijn keuken. Goed, ik ga een uurtje hardlopen.

The Reader

In Shadowlands, de film die over het leven van de schrijver en intellectueel C.S. Lewis gaat, zegt een van zijn studenten tegen hem "We read to know that we are not alone", een zin die Lewis flink aan het denken zet en die hij later zelf ook een keer uitspreekt. Nu ben ik alone en ik read een heleboel, dus logischerwijs zette de zin ook mij aan het denken. Wat mij betreft schuilt er een waarheid in de uitspraak. Als ik een goed boek lees - een goed boek - of het nu een autobiografie, thriller of historisch boek is, dan voel ik mij vaak opgenomen in die wereld. Natuurlijk zit ik aan de woonkamertafel, op de leesstoel of op de bank, maar in gedachten ben ik op een plaats delict, in een buitenlands gebergte of ergens tweehonderd jaar geleden.

De kat vindt het fijner als ik een boek lees dan dat ik achter de computer zit, want dat laatste doe ik bijna altijd aan de woonkamertafel, waar de kat niet tegen mij aan kan liggen en zodoende de warmte van mijn been moet missen. En mijn kat is dol op been. Hij denkt dat het zijn persoonlijke stash van 37 graden Celsius is. Dus de kat ziet mij graag lezen.

Hell, ík zie mij graag lezen. (En ik ben dol op mijn been - heb zelfs een reserve aan de rechterkant - maar dat lijkt me niet meer dan normaal.) Toch schaam ik mezelf wel eens voor de kilometers boek die ik langs mijn ogen laat glijden. In de afgelopen twee weken heb ik vijf boeken gelezen. En ja, ik kom ook nog wel eens buiten. Elke dag eigenlijk. Inclusief sociaal leven. Maar ik lees graag tijdens het eten. En ik lees graag tijdens het koken. (Die laatste twee zinnen bij voorkeur omgedraaid.) En ik lees graag als ik een half uurtje niets te doen heb. Ik lees graag voor ik ga slapen. En als het boek heel goed is, dan lees ik zelfs op het toilet. Maar dan denk ik, laat ik maar niet aan mensen vertellen dat ik zoveel lees. Dan denken ze dat ik alleen maar met mijn hoofd in de boeken zit.

Lezen alleenstaande mensen meer? Dat hebben niet-alleenstaande mensen mij wel eens verteld, maar ik heb me nooit aan de indruk kunnen onttrekken dat ze het meer tegen zichzelf zeiden, als een excuus voor het niet oppakken van een boek of, in mindere mate, het niet kunnen doorworstelen of doorgronden van een te hoog gegrepen literair werk. Vroeger als kind las ik ook heel veel. Mijn broer ook, maar ik weet niet of hij nog steeds zoveel leest, ik spreek hem niet zo vaak. Mijn moeder leest ook veel. Mijn vader leest wat langzamer en mijn andere broer en zus lezen niet zo veel.

Nou, goed. Mijn boek is dus uit. Net. The Last Child van John Hart. Mooi boek. Spannend ook.

Het Mistige Rooie Beest Speaks!

That's How The Good Lord Works

Alvorens ik, over een minuut of vijf, een mok met Pukka Green Chai ("organic green tea, gently spiced with sweet cinnamon & star anise") tot mij neem - thee die volgens mijn berekeningen €0,25 per zakje kost - zal ik jullie eerst verblijden met wat muziek.

De bezoekersaantallen beginnen weer wat toe te nemen, ook al kwamen hier gemiddeld nog zo'n 20 bezoekers per dag in het jaar (driekwart?) dat ik niet meer frankoverlastte. Niet dat ik niet een beetje reclame kan gebruiken middels andere weblogs hoor. *kuch*







Afijn! Music, maestro, please!

Als eerste een heel bijzonder muziekje. Mijn favoriete filmmuziekcomponist John Williams werd dit jaar 80. Hij heeft een enorme staat van dienst en is, op Walt Disney na, de meest oscargenomineerde persoon ooit. Laatst vond ik een zeldzaam album van hem, Heartbeeps (1981). Muziek voor een zwaar geflopte film, waar sowieso al weinig hoop voor was. Duidelijk iets dat Williams er 'naast deed'. Toch staan er een paar magische momenten op de plaat, waarvan het nummer hieronder (Beautiful, Isn't It) er een van is.

Beautiful, Isn't It - John Williams


Héél wat anders is de Amerikaanse dude Skrillex. Een soort gothic punk Marilyn Manson, maar dan met talent. Sommige vergelijken zijn muziek met het trekken van roestig tuingereedschap over gietijzeren platen, maar ik ben dol op dit soort schoonmaakmuziek. Schoonmaakmuziek? Yep. Mijn Bose headset op, volume omhoog en schoonmaken maar. Hard dus. En eerlijk is eerlijk, de Skrillex van nu is goed. (Een paar jaar geleden was hij nog niet zo sterk.)

Kyoto (feat. Sirah) - Skrillex


Adele is een beetje doodgedraaid. Overexposure noemen ze dat. Maar, dacht Carlos Serrano, als ik nu die malle Adele meng met Daft Punk, dan druk ik er nog een aardig illegaal zomerhitje uit. En gelijk had 'ie, die Carlos. Ouwe jakhals. En een supernummer. Verplicht iPodmateriaal.

Something About The Fire - Adele vs Daft Punk (Carlos Serrano mix)


En het laatste nummer komt uit 2008 en is van de mysterieuze Keedz. Hoewel. Men is er anno 2012 wel achter dat deze one-hit-wonder het werk was van het Franse electronicaduo Justice, dat voor dit nummer een gospellied uit 1982 omtoverde in een dikke danshit. Recent weer in de spotlights vanwege het gebruik in de Franse politiefilmhit Polisse. En het is juist het gebruik van dat gospelnummer dat het zo leuk maakt. That's how the good Lord works. That's how He works.

Stand On The Word - Keedz

Deze Is Dan Voor Jou

Het is 19:54 uur als ik op de bruine loungestoel ga zitten en via mijn Schiphol-app kijk hoe laat ik bij welke gate moet staan om de vakantievierders op te halen. Ik heb een latte gekocht (tall, in een mok, geen suiker) en twee boterhammen met kaas in folie. En dat allemaal voor negen euro, want we leven in een vrij land. Om dat laatste te herdenken klinkt er een stem door de luidsprekers van het vliegveld die in vijf talen aankondigt dat er twee minuten stilte komen voor "alle oorlogsslachtoffers van tijdens en na de Tweede Wereldoorlog". Op mijn schoot ligt de biografie van de Zweedse oorlogsheld Wallenberg, die op verbijsterende en schandalige wijze de rest van zijn leven (waarschijnlijk tot in de jaren tachtig) in Russische gevangenissen heeft doorgebracht omdat de Russen en zijn eigen Zweedse overheid niet goed wisten wat ze moesten doen met deze man na jarenlang diplomatiek geklungel en ongegronde, zelfs lachwekkende verdenkingen van spionage. Het is statistisch bewezen dat Wallenberg (die een afkeer had van nazi's) in zijn eentje verantwoordelijk was voor het redden van circa 100.000 Hongaarse joden. Maar aan het einde van de oorlog gooiden de Russen hem in de gevangenis, de Zweden vroegen nooit om uitlevering en waarschijnlijk is hij op hoge leeftijd gestorven in zijn cel. Wat een droevig lot voor zo'n grote held.

Dan speelt de taptoe over de luidsprekers. Vroeger speelden ze dat op kazernes als de dag ten einde kwam. Dan ging de kroeg dicht en de 'tap toe'. Het is een mooi nummer, zeker als je het door de brede gangen van Schiphol hoort suizen. Voor me zitten een Amerikaanse man en vrouw, die iets daarvoor verwonderd tegen elkaar zaten te knauwen over de aankondiging van de herdenking. De leraar in mij wil ze graag uitleggen dat we op 5 mei bevrijd werden en daarom de dag ervoor onze doden herdenken, maar ik neem nog een slok koffie en wacht tot de trompet klaar is. Starbucks is eigenlijk overrated. 

Dan komt de luchthaven tot stilstand. Mensen blijven staan, kijken ernstig. Zelfs de Amerikanen kijken met ongespeeld medeleven naar elkaar en naar beneden. Ik vind het zeer indrukwekkend, zo'n stilte op een plek die bekend staat om het nooit aflatende rumoer. "Deze is dan voor jou, Wallenberg' denk ik en dan hoor ik luid gepraat. Er loopt een familie langs, druk pratend in een Midden-Oosterse taal en gebarend. Vader loopt met twee kinderen en moeder loopt met hoofddoek en reistassen achteraan.

Waarom nou, denk ik, dit is niet het einde dat ik bij dit stukje had gewenst. Het Wilhelmus klinkt alsof het van ver moet komen.

We Will Read Together

Het boek 'My Heroes' van Ranulph Fiennes is niet de adventurous read die ik voor ogen had. Fiennes, een legendarisch ex-soldaat en avonturier (en daar af en toe op ijdele wijze van bewust - iets wat bewonderenswaardig afwezig was in de autobiografie van mede-avonturier Heinrich Harrer) somt in het boek een verzameling helden op die op verbazingwekkende wijze tegenstand hebben geboden in de aanwezigheid van (vaak menselijk) kwaad. Iedereen is dol op overlevers. Iedereen is dol op overlevingsverhalen. Ik zeker ook. Per jaar lees ik er tientallen. Bergbeklimmers, zeilers, hikers, kampgevangenen, soldaten; over vele van deze mensen zijn schrijnende en ongelooflijke verhalen opgetekend. Een van de laatste boeken die ik gelezen heb en waarvan ik onder de indruk was, is het boek Unbroken van Laura Hillenbrand. Da's een tip.

In 'My Heroes' bespreekt Fiennes de verhalen van bijvoorbeeld Raoul Wallenberg, iemand van wie ik wel eens gehoord had, maar weinig van wist. Na het lezen van het hoofdstuk dat over Wallenberg gaat, heb ik gisteren bij de bibliotheek een biografie over hem gehaald. Wat een held. Als binnenkort de taptoe gespeeld wordt, voorafgaand aan de twee minuten stilte, dan zal ik zeker aan deze diplomaat denken. Aan zijn enorme moed en onverdiende levensloop.

Afijn. Mijn vinger doet pijn.

Als Een Lange Schuingedrukte Zin In Een Verloren Alfabet

Toen ik vanmiddag in het kringloopcentrum stond te janken om mijn zielige vakantietijdbesteding, tikte er een oudere dame (rijkelijk voorzien van vergeeld kunstgebit) op mijn schouder en vroeg mij op zoetgevooisde toon; "Vinde gij 't geen goed idee om twaalf willekeurige prenten van uwe telemobiel op uwen site te plaatsen, vergezeld van enkele teksten?" Ik verspilde geen minuut, sprong in de auto en breng u vanavond: Twaalf Willekeurige Prenten, Vergezeld Van Enkele Teksten.

1. Frank, weerspiegeld in de woonkamerruit van Broer.

2. Frank, na 3 bier nog in staat een foto te maken van het dansfeest waarop hij zich bevindt. 

3. Frank, na 8 bier niet langer in staat om te fotograferen. Volgens een vriend wel "luidruchtig, baldadig en om alles lachend."

4. Het bloemetje dat Frank van iemand kreeg die net terug was gekomen uit Suriname. Alwaar zij tussen de bosnegers had gezeten. En niet werd verorberd. 

5. Lach wat je wilt. Over een half jaar zit tres trendsettend Holland aan de Reed's Jamaican Ginger Brew en vanilleyoghurt met muffe hazelnootjes. 

6. Na een maand zoeken naar een Birkenstockbodem zonder reusachtige Birkenstockteenflap eindelijk gevonden wat ik zocht. 

7. Broer wegbrengen naar Schiphol alwaar hij spoedig de apotheek indook voor antikakmiddelaria. 

8. Het Beest van Er. Dat als eerste Beest Ooit mijn chique auto in mocht om naar de tuin van mijn ouders te gaan. 

9. Beest knaagt op mattenklopper en dartelt wat. 

10. Yay. Er gaat niets boven wat SF voor 0,75 cent in het kringloopcentrum. 

11. Sorry hoor, ik heb m'n Klapstoel Frank het liefste wit. En kaal. 

12. Het Mistige Rooie Beest oogt weer heel ontspannen als ik m'n iPhone onder de tafel schuif. En z'n ogen zijn beshit. Maar ik mag er vandaag niet aanzitten.  

Set The Sails I Feel The Winds

Het heeft (nog steeds) een grote aantrekkingskracht op mij. Het alleen in een boot zitten en glijden over de spiegelende oppervlakte van een oceaan. Zoiets eenvoudigs. Ik heb nooit geleerd om te varen, maar toch verslind en herverslind ik boeken als Solo van Tania Aebi, The Unlikely Voyage of Jack de Crow van AJ MacKinnon en Life Of Pi van Yann Martel. Het is misschien maar goed dat ik nooit heb geleerd te varen.

Maak je geen zorgen hoor, ik ben een sociaal mens. Ik weet het van mezelf en hoor het van anderen. Maak makkelijk contact en sta nooit droog wat conversatie betreft. Maar ik draag toch altijd die soloreis met me mee. Als een soort geheim, al wordt het soms (niet vaak) door anderen opgemerkt. Die horen het in de stiltes tussen mijn zinnen of zien het in de manier waarop ik naar buiten kijk, naar de lucht in de verte.









Charlie Darwin - The Low Anthem (klik voor download)

The Return Of The Frankoverlast

Nee, het gaat goed hoor. Thanks for asking. Ik zit aan de woonkamertafel, luister naar Lisztomania op m'n iPod en knaag aan wat geroosterde hazelnoten die ik laatst in de natuurwinkel kocht terwijl ik net doe of ik die dingen lekker vind. Wat niet zo is, maar ze waren te duur om niet te doen alsof. En ik heb honger. Zoals altijd.

Het is bijna een jaar geleden dat ik hier wat schreef, maar De Dingen zijn weinig veranderd. Het Mistige Rooie Beest ligt in monnikeuze modus te mediteren op de bank, alle lights zijn low en er hangt een vage koffiegeur in de kamer.

Tijd om weer wat vaker te schrijven hier.

Wervelend Over Het Aanschijn Van Het Water

Met dank aan Duits Meisje.