Om erachter te komen dat als je het volume van je Ipod helemaal omhoog gooit bij Glenn Gould's Aria van Bach, dat je Gould dan mee hoort neurieën op de achtergrond. En bij mijn favoriete nummer van 2007 (Ike Quebec's Nature Boy) hoor je Quebec flink inademen voor elke stoot op de saxofoon, waarbij je ook nog eens elke klik van het instrument hoort.
En nu zit ik op de bank, in mijn ochtendjas en met een kop koffie op de leuning. Dat kan alleen ik overigens, een kop koffie zonder schotel laten balanceren op het uiterste puntje van de leuning van mijn bank. Anderen hebben het ook wel eens geprobeerd. Gelukkig kan de hoes van de bank in de wasmachine. Ik zet ook vaak een kop koffie in de boekenkast (want naast de bank). Daar blijft de koffie ook prima in evenwicht, mits je de kop met schotel plaatst op Stephen King's Dolores Claiborne en Prisma's Nederlands/Spaans, Spaans/Nederlands. En als daar al een kopje van gisteren staat, dan kun je een plank hoger gaan en de koffie plaatsen op Yasunari Kawabata's Sneeuwland en V.S. Naipaul's Een Half Leven.
Vandaag heb ik niet veel te doen en het voelt goed. Gisteren is het familiegevoel aangewakkerd in een rumoerige mengeling van salades, sigarettenrook, wijn, ijs in de vorm van sneeuwengeltjes en een verhaal over een ons bekende vrouw die een medische behandeling onderging waardoor er een tijdje schaamhaar groeide op haar voorhoofd. Nee, echt. I ain't shittin' ya.
Ik ga zo weer. Paul Auster wacht op mij in een sigarettenwinkeltje in Cobble Hill, Brooklyn en we moeten samen nog uit zien te vogelen hoe Nick Bowen uit de kelder in Kansas City komt. En hoe Grace het nieuws over Martine gaat verwerken, (als Sidney het lef heeft om het haar te vertellen).
En had ik al gezegd dat het drie uur in de middag is?
En had ik al gezegd dat niks hoeft vandaag?
En had ik al gezegd dat Al Green's versie van Sam Cooke's A Change Is Gonna Come rodezeesplijtend goed is?
