Easy Living

Het is tien over één in het midden van de nacht en ik zit nog steeds aan de linkerkant van de bank in de woonkamer van mijn huis. Daar zit ik al een tijdje. Buiten is er niemand meer op straat. Het is er leeg en koud en donker en het snijdt. Mijn lichten zijn bijna allemaal uit wat het moeilijk maakt om de juiste letters op mijn toetsenbord te vinden. Mijn schoenen liggen achteloos uitgeschopt in een hoek van de kamer en waar de kat is weet ik niet. Waarschijnlijk ergens in het donker. Ik voel me niet alleen. Clifford Brown is er ook. Hij speelt Easy Living op zijn trompet. Ook ergens in het donker. Als ik mijn ogen dichtdoe, ben ik ergens in Pennsylvania in de Verenigde Staten. Daar is het ook laat, maar niet zo koud. Ik zit in de auto met Clifford en Richie. Richie's vrouw Nancy zit achter het stuur. Ze klaagt dat ze niks kan zien door de regen, maar we slaan er weinig acht op. We gaan optreden in Chicago en we hebben er zin in. Clifford op trompet, Richie achter de piano en ik, ik wil er gewoon bij zijn. Dan begint Nancy te gillen, geeft de auto een vreemde diepe kreun en voel ik opeens een klap tegen mijn hoofd. Ik doe mijn ogen open en ik voel dat de kat naast me is gaan zitten op de bank. Het is inmiddels tien voor half twee op het kleine klokje in de boekenkast. Ik denk dat ik maar ga slapen. Buiten wordt het alleen maar kouder.