Ain't No Better Cure For The Blues Than Some Good Pussy

Vandaag is het De Jaarlijkse Aanbeldag hier aan de A-straat, nummer tweehonderdennogwat. Het begon vanmorgen al rond een uurtje of tien. Ik heb vakantie, dus een uurtje of tien in de ochtend staat dan voor mij gelijk aan iets na middernacht. Nu moet je weten dat ik mijn deurbel enkele jaren geleden onklaar heb gemaakt. In de tijd dat het gebouw waar ik in woon in elkaar werd gezet liep ook de Koude Oorlog op zijn eind en bleef Rusland zitten met zo'n vierhonderd hangars vol met militair sonarmateriaal. Die werden vervolgens door drie lokale basisscholen omgebouwd tot deurbellen en daarvan hangt er nu eentje ergens rechtsbovenaan mijn gang. Persoonlijk bijgesteld tot een aanvaardbaar geluidsniveau.

Maar goed, open deed ik dus niet. Dat is een regel van mij. Als ik in bed lig, met mijn hoofd nog vol kreukels en de gordijnen dicht, gaat de deur niet open. Voor wie dan ook. En al helemaal niet op zondag, want dat is de dag van de Heer en dat is het enige stukje religie waar ik mij volledig achter schaar.

Twee uur later ging de deurbel weer. Inmiddels zat ik op de bank met een film in de pauzestand, een kop koffie in mijn hand en een telefoon aan mijn oor. Ik zat aan de telefoon met iemand die dacht dat ik depressief was. Vanwege de manier waarop ik opnam. Maar mijn stem is 's ochtends niet zo fit en wordt (op enkele opmerkingen richting de kat na) niet in gebruik genomen. Depressief was ik dus niet. Ik zat ook een leuke film te kijken. Black Snake Moan met Samuel Jackson. Gedurfde film en goede muziek ook. Met van die coole teksten uit het Zwarte Zuiden van de VS. Zie de titel van dit stukje.

Maar goed, open deed ik dus niet. Want ik zat in mijn boxershort. En dat is een regel van mij. Als ik in mijn boxershort zit, gaat de deur niet open. Voor wie dan ook. Ik lieg dit laatste.

Ik stond af te wassen toen de deurbel voor de laatste keer ging. En nu was ik aangekleed, had ik gegeten en was ik ook wel nieuwsgierig wie er voor de deur zou staan. Zonder door het oogje te kijken deed ik de deur open. Er stond een kleine man met een groene muts op. Ik zei niks, hij zei niks en ik kon aan zijn blik zien dat hij zich afvroeg wie ik in hemelsnaam was. Ik daarentegen hoop dat hij niet aan mijn blik kon zien dat ik me afvroeg waar zijn tanden in hemelsnaam waren. Die had hij namelijk niet. Tanden.

"Roswita?"
"Wat?"
"Is Roswita er ook?"
"Is dat de vriendin van Cor?"
"Ja."
"Dan moet je hiernaast wezen."

En dat was dat. Ik begrijp dat dit een onbevredigend einde is van een spannend opgebouwd verhaal. Maar ik ben JRR Tolkien niet en de man voor mijn deur geen Frodo (al had hij dezelfde lengte en had ik al gezegd dat de man geen tanden had?). Ik hoop dat je iets geleerd hebt van dit verhaal. Om je op weg te helpen, hier nog enkele punten: Black Snake Moan is een gedurfde film die zeker de moeite waard is, bel nooit voor een uur of drie 's middags bij mij aan en militair schrijf je met één 'l'.