Een Haarlijn Als Een Haarband

Hallo Nerds en Nerdettes (en nerdafrodites, want het is niet aan mij om minderheidsgroeperingen te negeren), ik, uw Trouwe Digiscribent, zit ook weer in de Full Nerd Modus. En dan niet zozeer omdat ik laatst Tron Legacy heb gezien. Mooie film. Ik voelde me er weer een stukkie jonger van. Goede ambient muziek (waarover eerder geschreven), strakke fotografie en een stoere held die een mooi meisje ontmoet. En tja, daar ga ik dan. Dan voel ik me ook weer even een stoere held en zie ik mezelf ook met dat mooie meisje. Dat was in de film trouwens Thirteen, uit House. Zij is, bij gebrek aan een betere omschrijving, a sight for sore eyes. Maar ik ben geen stoere held. Welnee. Een blik in de spiegel en ik zie een thirty-something met een haarlijn als een haarband, een stoppelbaard alsof ik te diep in de open haard heb gekeken en zo'n wit plastic zakje in mijn hand van de afhaal-Indiër die op maandag bij de supermarkt staat. En sokken in teenslippers. En daar zie je ze ook niet mee rondlopen, in Tron.

Maar ik wijk af van het eigenlijke onderwerp, dat ik hier nog moet aansnijden. Vandaag liep ik over straat met iemand en ik zei; "Je hebt je auto zeker een paar honderd meter verderop staan, zodat je een sigaretje kan roken tijdens de wandeling." Dat klopte, maar ik kreeg ook te horen dat ze het deed 'zodat ze in die vijf minuten het werk en school van zich af kon schudden.' Vijf minuten, reageerde ik, daar heb ik 34 kilometer voor nodig. En toen vertelde ik haar dat ik het deed met de hulp van Stephen King. Een audioboek van Stephen King, om precies te zijn. "Maar Frank," vroeg ze, "werkt dat niet afleidend, luisteren naar een verhaal in je auto?" Ik moest toen eerlijk bekennen dat ik wel eens met de Jeep thuis was gekomen met een Daewoo Matiz op de motorkap die ik ergens bij Speuld in de buurt had opgepikt. Maar er gaat niets boven de stem van de stokoude karakteracteur Eli Wallach, die het verhaal vertelt van de eveneens stokoude Ralph Roberts (dat Stephen King zo vaardig heeft neergepend in Insomnia). Ik heb de papieren versie uiteraard al eens gelezen, maar ik kan je vertellen (zij het niet zo mooi als Wallach), iedere doordeweekse terugrit is een feest. En soms ook de heenrit, als het heel spannend is.

"Ik zal het onthouden," zei de dame in kwestie vanmiddag toen ze wegliep naar haar auto om werk en school van zich af te schudden terwijl ze een sigaretje aanstak. "Piet houdt daar ook van." Gemoedelijk zwaaide ik naar haar, ten teken van afscheid en ging in de Jeep zitten. Daar zette ik het verhaal van Ralph Roberts op, deed de auto in de eerste versnelling, reed weg en dacht: wie is in godsnaam Piet?