Geënthousiasmeerd!

Terwijl mijn woonkamertafel (that scratched and battered trusty ol' wooden thang) bezaaid ligt met papieren roofdieren en andere hoofdpijnevocerende parafernalia, neem ik de pauzegelegenheid te baat om mijn sitedesign terug te brengen naar 400x en daarmee zo'n drie jaar schrijverij te halveren. Misschien snap je niet wat ik met het bovenstaande bedoel of wil je het nog eens rustig nalezen. In geval van het laatste; dat mag, in geval van het eerste; that's because you're stoopid. Misschien wel net zo stoopid als het boek dat ik gisteren uitlas; De Eenzaamheid van Priemgetallen. Net zo melodramatisch als de hoogdravende titel doet vermoeden. Het boek won allerlei prijzen in Italië, maar daar hebben ze een slecht geconserveerde knakworst aan het politieke roer staan (met een mallig haarstukje) en dat zegt voldoende, dunkt me. 

Het verhaal gaat over Mattia, een soort autistisch wiskundegenie ('cause are they not all?) die een zweterige romance krijgt met Alice, die op haar beurt weer lijdt aan anorexia omdat haar vader haar vroeger tot het uiterste dreef waardoor ze tijdens een skivakantie in haar broek poepte. People, I kid thee not. Terwijl de drol nog nadampt in haar gewatteerde broek lazert ze van een berg af en raakt kreupel. Ondertussen gaat de autist met zijn gehandicapte zusje naar een feestje, dumpt haar in het park waar ze vervolgens in verdwijnt waardoor Mattia een schuldcomplex voor het leven krijgt. Waar wij dan zo'n 300 pagina's mee moeten leven lezen. Gevoelige ziel als ik ben, las ik dit boek tijdens het weekend en werd prompt semi-ziek. Nee, eerlijk. Ik kid thee not again.

Tegen de tijd dat je halverwege het verhaal bent, krast onze zelfmutilerende Mattia zijn ledematen vol symbolen en wordt Alice elke avond door haar olijke echtgenoot tussen de lattenbodem gekrikt, omdat hij graag een kind wil. Op dat moment keek ik nog eens humeurig op de cover en besloot dat de kreet van de Esta ("Het belangrijkste boek van het jaar!") maar niet zo serieus genomen moest worden. Maar goed, ik heb het ding uitgelezen, meer als hoffelijkheid jegens degene die mij het literaire werk had gegeven, dan omdat ik zo geënthousiasmeerd werd door het verhaal.

Gelukkig had ik nog een werk liggen uit andermans handen gekregen (ditmaal in leengebruik): Een Kleine Geschiedenis van Bijna Alles. Dit boek is een soort walhalla voor trivianerds en niet geheel toevallig pas ik erg goed bij dat groepje. Daarom kreeg ik het ook. "Echt wat voor jou." Zo weet ik nu van alles pretendeer ik nu van alles te weten over de oerknaltheorie en ben ik al een heuse astronomisch expert koddige ruimteamateur. Yay! Ga ik nu stoppen met typen. Want ik ben het zat.