From The Probable Son Of A Concubine

"Hallo, met mij. Hebben jullie mijn spullen nog gevonden in het schuurtje?" "Jouw spullen gevonden? Nee. Welke spullen?" "Ehm. Ik heb mijn halve berging leeggehaald en bij jullie in het schuurtje gezet." "Hahaha, ik maak maar een grapje. Ja, we hebben het gezien én we hebben het zelfs al weggebracht naar de vuilstort. Dertig kilo. Had je zin om de berging op te ruimen?" "Jah. Het is lekker weer en ik wil mijn spullen netjes in de berging kunnen zetten. Het was een zooitje dus ben ik aan de schoonmaak gegaan." "Oh okay. Hoe is de vakantie?" "Lekker rustig. Ben een beetje aan het lezen, sporten, naar de stad, dat soort dingen." "Als je zin hebt, kom je maar weer koffie drinken, he? Je moeder en ik zijn deze dagen ook thuis, dus da's wel gezellig." "Ja, ik kijk wel even. Bedankt voor het wegbrengen van de troep. Waar waren jullie eigenlijk toen ik de spullen bracht?" "Op je nichtjes verjaardag." "Was Danique jarig? Oh. Ehm." "Hahaha. Geeft niks. Er was een barbecue." "Hadden ze ook vegetarische dingen in huis?" "Nee, nu je het zegt. Niet gezien." "Oh. Dan heb ik niet veel gemist, geloof ik." "Nou, tot kijk dan maar, he." "Joe, doei."

En daarna kocht ik anti-roest bij Het Onderdelenhuis en smeerde ik mijn grijze Gazelle weer blinkend fris en schoon. En monteerde ik een nieuwe voor- en achterlamp op de fiets. Op Koninginnedag liet ik een aantal mensen weten dat mijn fiets was gestolen. Daar kreeg ik een handvol meelevende reacties op. Later dacht ik: maar wat als ik dacht dat ik lopend was en derhalve ook lopend naar huis ben gegaan? En ja hoor, in de binnenstad stond mijn fiets, nog steeds op de plek waar ik hem achtergelaten had. ...

Terwijl ik de lampen op mijn fiets aan het draaien was, kwam de buurman op zijn badslippers aangeslenterd. De ex-uitsmijter met de exorbitant grote lippen (en blauw - als de tong van een chow chow). "Je hebt je fiets weer, zie ik," schuurpapierde hij in mijn richting. "Ja," mompelde ik terug, "was niet gejat. Ik was vergeten dat ik op de fiets naar de stad was gegaan." Op ruim twee meter hoogte schalt er een diepe lach tegen de houten bergingen die bij ons gebouw horen. "Wat. Een. Sufferd. Je had zeker weer eens teveel gezopen?" Hij maakte er met zijn hand een drinkgebaar bij. Weer eens? dacht ik verbaasd en antwoordde "Dit keer niet, maar zo nu en dan mogen we allemaal een keertje suf doen, nietwaar?" De buurman bleef geamuseerd met zijn hoofd schudden en keek mij daarbij indringend aan. Ik knikte nog eens naar de fiets en trok mijn schouders op. De buurman bleef naar me knikken. Okay, dit is een beetje freaky aan het worden dacht ik en sprong op de fiets, niet meer omkijkend maar ervan overtuigd dat er achter mij nog stevig geknikt werd.

Eenmaal in de binnenstad haalde ik bij de Albert Heijn alle ingrediënten die ik nodig had voor de Mexicaanse kipsalade (sans kip) die ik een uurtje daarvoor in een stoffig kookboek had opgediept. En omdat de zon zich zo genoeglijk in de drukke winkelstraten had gevleid besloot ik nog even een rondje centrum te doen. Maar, Frank, niks kopen! Nee, ik zou niks kopen. En dat deed ik ook niet. Tot ik zag dat het schetsboek met The Great Wave Off Kanagawa op de kaft naar twee euro was afgeprijsd! The Wave van Hokusai! En dat voor twee euro. Da's niks. En niks mocht ik kopen.