De Aanwezigheid

Doordeweeks bepaalt mijn wekker wanneer ik uit bed val. Ik probeer het nog wel eens uit te rekken, maar onvermijdelijk begint later ook mijn telefoon te harpen (dat is het geluid van een harp die niet stopt, nooit, doorgaat, tot ik hem een lel geef) en dan moet ik er toch echt uit. Er staan lessen op het programma waarvan het de bedoeling is dat ik ze geef. Maar eerst nog ontbijten, aankleden en een half uur rijden. Maar, Trouwe Lezer, dat gaat vrij routineus en soms stap ik wat laat in de auto, maar dan wel met een dubbele espresso zodat ik alsnog tijdig arriveer. En de kinderen het eerste halve uur een meester hebben met een cafeïne-crazyness.

Vandaag (zaterdag) kwam ook onherroepelijk het punt waarop zowel lichaam als geest het met elkaar eens waren 'dat ik er zo langzamerhand uit moest'. Dus stapte ik uit bed, liep drie rondjes door het huis voor ik de badkamer vond, doneerde een liter aan Het Urinecollectief en duwde de koffie door het apparaat. Toen kreeg Het Mistige Rooie Beest zijn Heilige Drie-eenheid (het vlees, de brokjes en het verse water) en toen plofte ik op de bank met een boterham en een verkreukeld gezicht. Keek op de klok en zag dat het pas acht uur was. Damn.

Ik ging toen maar Kundun kijken, de film over de Dalai Lama van Martin Scorsese. Een mooie film, maar soms ook nietszeggend. De beelden zijn erg mooi. Toen de film was afgelopen, viel er een pakketje door de brievengleuf. Mijn nieuwe boek!

Verder ben ik nog een poos weggeweest met de auto en een kleiner poosje weggeweest met de fiets. Eén van de bestemmingen was Het Ouderlijk Huis. Waar ik na de boodschappen een kop koffie dronk. Twee, eigenlijk. En toen... was het 13.00 uur. Damn. Eenmaal weer thuis zocht ik via internet een boeddhistische radiozender op. Ik vond er eentje. En zag dat er in de hele wereld maar twee mensen naar luisterden. Ik en iemand anders. Wie zou dat zijn geweest?