The Diesel Philosophies

Sommige mensen zien eruit alsof ze elk moment kunnen huilen, denk ik terwijl ik de Jeep langs het Oranjepark in Apeldoorn stuur. Misschien is het hun 'natuurlijke gezicht', wellicht hebben ze echt het gevoel alsof ze elk moment kunnen huilen, misschien heb ik het gewoon fout. Er loopt heel wat verdriet rond op straat. Soms verstopt achter zongebruinde gezichten, frisse kleding en zonnebrillen. Soms nauwelijks verhuld. Ik ben van nature een optimist. Maar een rustige. Als ik eens een mindere bui heb, duurt deze nauwelijks tien minuten en ebt dan kalmpjes weg. Maar het wordt wel anders als je ouder wordt. Hoe precies weet ik niet. Een beetje als bij mijn voortanden. De tandarts vroeg of ik met mijn tanden knars, want hij zag wat slijtage aan de onderkant. Niet dat ik weet, zei ik. De tandarts zei dat ik het dan waarschijnlijk in mijn slaap doe. Nou, in de dagen na die uitspraak ben ik 's nachts opgebleven om naar mijzelf te kijken, maar ik heb niets van het vermeende geknars opgemerkt.

Ik rijd naar het tankstation. Als ik de dop van de tank draai, komt de dame (zoals altijd) naar buiten om voor mij te tanken. Doen ze daar voor iedereen. Dus je hebt de auto weer terug, merkt ze op. Yep, zeg ik, hij is er weer doorheen voor een jaartje. Fijn, zegt ze. Hij had geloof ik ook dorst, zeg ik, terwijl de liters diesel maar naar binnen blijven klokken. Tja, zegt de vrouw, er gaat aardig wat in. Ik houd mijn portemonnee omhoog. Hier gaat aardig wat uit, antwoord ik. Ze moet lachen. Het is niet eerlijk, zegt ze. Ach, zeg ik, ik heb geen vrouw, geen kinderen, het is nog net te doen. Ze kijkt me aan. Je hebt een hele klas vol kinderen, zegt ze. Dan reken ik af, groet de vrouw, stap in de Jeep en rijd weg. Zonnebril op, ramen naar beneden. Ik doe net alsof ik het gevoel heb dat ik moet huilen. Omdat het zo'n mooie afsluiting van dit stukje is. In werkelijkheid heb ik honger.